Güzel bir şiir

Kimse kahraman yapmasın seni masalına… Kimse seni ben kadar yazamayacak yar.

Karanlığımdayım… Kimse ışık sunmasın.

Az daha gelmeyin, ölmeyi becereceğim bu kez.

Sonsuza dek yazılabilecek masala son düşürmek istemezdim elbet.

Titrek ellerimle yazdığım şiirleri yırttım bugün. Dün ateşe verdim birikmiş yazıları.

Genzimden hala harf kokuları ve ellerimde yıllanmış kelimelerin cinayet bulguları…

Kirpiğimde asılı kalıyor masal. Gözyaşlarıma takılıyor.

Hadi dinin gözyaşlarım. Hatırlamıyor musunuz sizi kaç kez uslandırdım?

Benim masalımda ikinci tekil şahısla başlıyordu tüm çekimler.

Varlığıma hiçbir satır aralığında rastlanılmıyordu. Kayıptım… Kayıbım…

Ölmeyi bile beceremeyecek kadar beceriksizken ben,

hangi düşün yıkılışının becerilerindesin sen yar?

Bir yanım dürtüyor dilimi. “Anlat!” diyor.

Madem bu bir sonsa ardında virgül bırakma, soru işareti kalmasın gözünü yumduğun yerde. Haykır! Ve bu sona kattığın tüm işaretleri noktalaştır.”

Hayır diyorum. Susuyorum…

Üşüdüğümde yalnızlığım örtülüyor üstüme. Bu titremeler bitmez yar.

Bir bahar göster bana Yar, dünsüz olsun.

Unutulması gerekenler unutulsun.

Sol omzumdan bir çığlık düşüyor yere. İrkiliyorum…

Belki de en çok kendimi anlamıyorum.

Ve kalemime pelteklik bulaşıyor, adın yazılacak diye yar.

Boşluğa yazılar döküyorum içimden;

Bir aşkı kaç kez gözlerinizden akıtabilirsiniz?

Ve gözyaşlarınızda kaç kez aynı imzayı görebilirsiniz?

Hadi, içinizi toplayın da cevap verin

Susabilir misiniz?

Korkmaktasınız,

Aşk adına çıkılan her yoldan cayarken varlığınız

Unutmayınız

Siz aşkın en ortasındasınız…

Ve bu savaşta payınıza sadece yenilmek düşer

Farkında mısınız?

Cevapları yok yazımın…

Yankılanıyor sadece uzun koridorlu bir boşlukta.

Duyan yok…

Düşe düşe yara bere oldu masal.

Şimdi son düşüşümü bekliyorum. Tutmayın… Düşmeye çabalıyorum.

Tükendim mi yar? Neden bu son?

Yorgunum…

Yazmak sen kadar hiçbir şeye yakışmıyor yar.

Bu kalem sen kadar kimseyi yazmıyor. Ama vakit susmak artık...

Nasıl susacağımı bilemesem de…

Hani derdim ya; yazdıklarımın altındakiler sen anla yar.

Şimdi yazamadıklarımı da sen anla…

Neydin yar? Adım kadar bilirken nedendi bu giz? – Sebepsiz…

Kırık bir tebessüm iliştiriliyor zorla yanağıma.

Oysa bilseler, gülmek için hiç savaş vermeyeceğim bir dilimdeyim.

Ağlamanın elinden tutmuş yarenliğim.

Bu sona sunulacak tek şey gözyaşlarım..

Seni yazarken kendimi nerde unuttum yar?

Bir sonu avuçluyorum ellerimle…

Son diyorum… Bitti…

Parantez içlerine bitemedi yazıyorum.

Masal parmaklarımın altında son çırpınışlarını gösterirken,

büyük ağaçlar gölgesinde eskiyen gün itirafçısı oluyor içimin;

“Yaraların sarılmaz, karanlığın artık aydınlığa ulaşmaz…”

…

Kefareti yok bu acının. Yüzüme astığı hazandan başka duruşu yok.

Ertelenemiyor…

Sen şurada dur acım, parça parça edip seni dirhem dirhem yaşayacağım

Yine yarımım. Nasılsın deme yar. Düşlerimin şah damarını kesiyorum bu sonla.

Bir son kadarım. Ağrılı, acılı, sancılı son çırpınışlarım…

Bir şehrin dar sokaklarında yazıyor adım.

Hadi çiğne harflerimi, geriye bıkmadan seni yazan ben kalmasın yar

Ne seni yorsun artık tükenmeyen yazılışların;

ne de beni benden etsin her defasında…

Ben hiç bitmeyecek bir masalı yazacak kadar cesurluk gösterirken varlığımda,

neden hep cesaretsizlik düştü ki payıma? Yalandı… Bilmedin yar!.. Varsın bana kalsın cesaretsizliğin yüzü. Varsın bende kalsın sustuklarım. Ne faydası var ki konuşmanın?

Nerdesin?

Ne önemi var yar.

Düştesin…

Giderayak ne demeli sana yar.

Yirmi dokuz harften kurulma en güzel düştün dünyama.

Adından anlamlı değil hüznün tanımı bana.

Üç heceydin satırlarda can buluşunda.

Seni yazmak için kendimi bile silebilirdim yar.

Yar! Hayat cümlemin bozuk imlası…

Yar! Adımı unuttuğum adını yazmaktan…

Yar! Masalsı düş…

Bir şarkısı yok masalın;

duyulduğunda hatıra geleceği.

Sözleri de bitiyor ya şimdi… Ne desem boş… Ne desem sürükleniyor zifiri karanlıkta.

Hiçbir sözün faydası olmasa da bu sona,

bunca yazılmışlığın ardında bir son çizmeli dedim masala…

Bir cellâda gülümseyecek kadar özlemek ölümü, ne demek bilir misin yar? Bir son yazarken sonunu çizmek yaşam haritana…

Diyebilir misin ki geçecek? Diyebilir misin ki masallar unutulur, biter, yok olur…

Desen ki inanır mıyım artık?

Bu sonu bırakıyorum ellerine Yar. İster sakla, ister yırt at!

Al götür kendini satırlarımdan…

…

(dır-kısaltılmıstır)

ağlattın beni yaaa..(

Genzimden hala harf kokuları ve ellerimde yıllanmış kelimelerin cinayet bulguları…

Bu sonu bırakıyorum ellerine Yar. İster sakla, ister yırt at!

Al götür kendini satırlarımdan…

…

kurban oluruuuuuum dedirten cümleler...,

ve dahi amenna:)

O neydi yahu ...

Yüreğine sağlık ...

Hayatı az konuşup, çok düşünerek ve basitleştirerek yaşamanın daha yaşanılır olacağını düşünüyorum. Basitmi karmaşık mı ikileminde söylerken ve yaşarken basit olanı, ama zihinsel süreçlerimin kendi içindeki işleyişinde karmaşık olanını tercih ediyorum. Konuşmadan, söylemeden, yapmadan, yaşamadan, düşüncenin felsefesine, psikolojisine, olayların sosyolojisine, yaratılanın fıtratına dair her bir ayrınıtısını değerlendriyor, zihnimi çatlatıyorum. İş yaşamaya konuşmaya gelince her şey çok daha basit oluyor.En anlaşılırını söylüyor, imkanlarımın elverdiği en basitini yaşıyorum.

Haykır! Ve bu sona kattığın tüm işaretleri noktalaştır.”

Hayır diyorum. Susuyorum…

ama daha ne kadarrrrr:(:(

:(Harika...

Kimse kahraman yapmasın seni masalına…

Kimse seni ben kadar yazamayacak yar.

Karanlığımdayım… Kimse ışık sunmasın.

Az daha gelmeyin ölmeyi becereceğim bu kez.

Uzundur yaşamak denilen türkü.

Ve bir ses ile düşer bazen notalarından.

Söyleyeni susar söyleteni gider sözler biter…

Bir son için eline kalemi dolamak…

Hadi yeniden / yenilmeden dercesine son diyebilmek…

Hadi son…

Sonsuza dek yazılabilecek masala son düşürmek istemezdim elbet.

Isırganlar düştü ellerime / yüreğime… Sonuma susadım.

Titrek ellerimle yazdığım şiiri yırttım bugün.

Dün ateşe verdim birikmiş yazıları.

Genzimden hala harf kokuları ve ellerimde yıllanmış kelimelerin cinayet bulguları…

Kirpiğimde asılı kalıyor masal. Gözyaşlarıma takılıyor.

Hadi dinin gözyaşlarım.

Hatırlamıyor musunuz sizi kaç kez uslandırdım?

Benim masalımda ikekşi tekil şahısla başlıyordu tüm çekimler.

Varlığıma hiçbir satır aralığında rastlanılmıyordu.

Kayıptım… Kayıbım…

Üstüme atılabilirdi tüm Mecnunluk masalları.

Bitmeyen acıların çekilmeyen çileleri yıkılabilirdi şahsıma. Ki kayıptım.

Bir masal yazdım. Müebbet hükmü giydirildi parmaklarıma.

Şimdi üstüme bırakılan suçlar olsa ne yazar?

Kayıbım… Bulunsam önce kendi masalımdan hesap sorulacağım.

Sonum müebbede bakar.

Üstüme atılan düşler ancak müebbedimi idam yapar…

Ölmeyi bile beceremeyecek kadar beceriksizken ben hangi düşün yıkılışının becerilerindesin sen yar?

Bir yanım dürtüyor dilimi. “Anlat!” diyor.

“ Masalsılığını düşünün Anlat!..

Bu kez susma. Madem bu bir sonsa ardında virgül bırakma soru işareti kalmasın gözünü yumduğun yerde.

Haykır! Ve bu sona kattığın tüm işaretleri noktalaştır.”

Hayır diyorum. Susuyorum…

Üşüdüğümde yalnızlığım örtülüyor üstüme.

Bu titremeler bitmez yar.

Ve zoraki de olsa yumulmalı gözlerim gecesini oynayan semaya.

Ki artık uykusuzluğumu uykuya daldıracağım masalım yok.

Bir bahar göster bana Yar dünsüz olsun.

Unutulması gerekenler unutulsun.

Bilinsin yine gözümden sızan kan bileğimden damlayan yaş…

Kötü gün niyetine saklanmış tüm hüzünler kullanılmalı şimdi.

Gün kötü gün…

En iyi büyüme şeklidir hüzün yar.

Büyümeli ve hatırlamamalı hiçbir şeyi…

Sol omzumdan bir çığlık düşüyor yere. İrkiliyorum…

Kuşdili cümleler savuruyorum nedensiz.

Belki de en çok kendim anlamıyorum.

Elim her zamanki kekemeliğini yapıyor.

Ve kalemime pelteklik bulaşıyor adın yazılacak diye yar.

Boşluğa yazılar döküyorum içimden;

Bir yaşı kaç kez gözlerinizden akıtabilirsiniz?

Ve gözyaşlarınızda kaç kez aynı imzayı görebilirsiniz?

Hadi içinizi toplayın da cevap verin

Susabilir misiniz?

Emeklerken düşsel kırıklarınızın yolsuzluğunda

Düşebilir misiniz?

Oysa düşmek için yürümek gerek

Bilmektesiniz…

Korkmaktasınız

Aşk adına çıkılan her yoldan cayarken varlığınız

Unutmayınız

Siz savaşın en ortasındasınız…

Ve bu savaşta payınıza sadece yenilmek düşer

Farkında mısınız?

Cevapları yok yazımın…

Yankılanıyor sadece uzun koridorlu bir boşlukta.

Duyan yok…

Düşe düşe yara bere oldu masal. Şimdi son düşüşümü bekliyorum. Tutmayın… Düşmeye çabalıyorum.

Tükendim mi yar? Neden bu son?

Yorgunum…

Masala kapattım kalem uçlarımı…

Caymıyorum hâlbuki masaldan. Sadece susuyorum yar. Artık bilinmeyecek sözüm…

Geldiğim yolları tekrar çiğniyorum.

Bu kez denizim yok ayak diplerimde.

İçimi yıkayacak beni hayata yıkacak dalgalar yok.

Olsun…

Bu harf kalabalığında elbet boğulmak düşer payıma…

Yazmak sen kadar hiçbir şeye yakışmıyor yar.

Bu kalem sen kadar kimseyi yazmıyor.

Ama vakit susmak artık... Nasıl susacağımı bilemesem de…

Hani derdim ya; yazdıklarımın altındakiler sen anla yar.

Şimdi yazamadıklarımı da sen anla…

Söz tutulacaktır şüphesiz; sonsuza dek yazılacaksın.

Harfler resmetmeyecek sadece yazıldığını içime karalanacaksın…

Yaz bitti… Masaldı ya yazılanlar masal kadardı bir yaz…

Mevsim sonbahar bilmekteyim…

Bilmekteyim; zaman alışkanlıklar diye başlayan can sıkıcı cümleleri…

Zamanlara devrilmeyeceksin yar.

Yüzüme doğan sayısızca gün avuçlarına sıkıştıramasa da masalını bitmeyeceksin…

Alışılagelmiş olmayacaksın. Hep ince bir sızı kalacaksın.

Gözlerimin kenarında hazır bekletilen gözyaşlarımda aranacaksın.

Bulunacaksın da üstelik saklanılmayacaksın…

Son sözü defalarca söylenmiş bir yenilişti masal yar!

Büyük yenilmek için masal yazmış gerçeğim.

Neydin yar? Adım kadar bilirken nedendi bu giz? – Sebepsiz…

Kırık bir tebessüm iliştiriliyor zorla yanağıma.

Oysa bilseler gülmek için hiç savaş vermeyeceğim bir dilimdeyim.

Ağlamanın elinden tutmuş yarenliğim. Bu sona sunulacak tek şey gözyaşlarım..

Kendime dönük soruyorum kendimi bana yabancılaştırıp;

Siz gözleriniz kapalı masal yazabilir misiniz?

Aşinaysa acılar tanırsınız kalemi.

El yordamıyla bulabilirsiniz satırınızı ve yürekten sızan bir hüzün yoluyla dümdüz gidebilirsiniz.

Yazdıklarınızı dönüp okumamak ve canınızı daha fazla yakmamak için kapalıdır gözleriniz.

Yazabilirsiniz. Bu masalın okuru siz değilsiniz…

Seni yazarken kendimi nerde unuttum yar? Nasıl oldu da kendime “siz” oldum?

Güneş suya düşüyor titriyor varlığı.

Gece doğuyor şehrime. Maviler kararıyor. Vapurlar denizi parçalarcasına geçiyor karşı kıyıya. Ortaköy’ e uzanıp gidiyor gözlerim.

Serseri adımlarımı özlüyorum sahil boyu düşülmüş.

Ve SoN diyorum içimi yararcasına.

Kız Kalesi şaşkın.

Ve SoN diyorum.

Kule ağıtlar iğneliyor masalımın sonuna...

(alıntı)

Sonsuza dek yazılabilecek masala son düşürmek istemezdim elbet.

Isırganlar düştü ellerime / yüreğime… Sonuma susadım.

Titrek ellerimle yazdığım şiiri yırttım bugün.