Pollyanna’ya Mektuplar

I.

Sevgili Pollyanna,

Sen bu mektubu okurken

Soğuk bir doğu sokağında,

Acılarla yüklü bir faytonla dolaşıyor olacağım

Atların boynunda ziller ve pembe orlondan püsküller

Şaklayan kırbaç ve gıcırdayan tekerlekler.

Kömürümüz bitti tam kışın ortasında

Toz hatıra ve talaş bastık sobaya

Üşüse böyle yapardı mutlaka hazreti İsa da.

Aşkın yüzünden düşen bin parçayı

Toplamaktan yoruldum ben artık Pollyanna

Yolda bavulumu çaldılar

Bana hediye ettiğin o kırmızı elbise de içindeydi

Ne güzeldi

Ben kendime çilek derdim onun giydiğimde

Bakar bakar anne derdim memelerime

İnsanın memesi olması büyük bir çilektir Pollyanna

Güzeldi yine de o yıllar

Küçük sarı pütürleriyle

Ne çabuk geçti.

Ama zaten onu burada giymeme izin vermezlerdi

Belki artık hiç olmaması daha iyi

Çalınmış bir güzellik,

Yasaklanmış bir güzellikten daha iyidir.

Ama onu asla unutmayacağımı bilmelisin.

Dilerim sen pötikareli gömlekler gibi neşeli,

İri dişli bir mısır koçanı kadar

Mutlu ve yan yanasındır.

Belki bir gün beni ziyarete gelirsin

Sana krem fıstıklı ekmek ikram ederim

Artık çok mutlu olacağızlı ekmekler

Süte ekmek doğrar ve

Papara papara diye şarkı söyleriz.

Sen ruhumun misafir odasında uyursun,

Süt ve gözyaşı lekeli yumuşak yer yatağında.

II.

Sevgili Pollyanna,

Senin romanlarında her şey o pazartesi başlardı

Kot pantolonlu, uzun bacaklı pazartesilerdi onlar

Ben mutfakta Edith Piaf dinler,

Bir lağım faresiyle göz göze bulaşık yıkardım.

Şehrimizin aşkı ve şehrimizin şarkısı

Öfkeyle pis su borularında dolaşırdı.

Sana patates kızartırdım.

Patatesler pazartesi kadar kırmızı oluncaya kadar...

Ölüm bizi ayırıncaya kadar...

Aşkımız şehrin en güzel aşkıydı

Kolay değildi, kolay olmamıştı

Yıllarca şehrin en güzel aşkının benekleriyle yaşamak.

Kirli muşamba perdeli meyhanelerde ağlardım

Masaaltı kedileriydi benim için ağlamak,

Bazen tekirdi, bazen sarman

Kim önce fırlarsa parsayı toplardı.

Öfkem içimde emekleyen kırmızı patikli

Bir bebekti sanki Pollyanna

Her köşede nergisler satıyorlardı sokaklarda

Baygın kokulu güneşler gibi...

Onları satın almak,

Sonra bir gün yüzü çatlak intiharlarımı boyatıp

Otuzaltı numara bir hayata başlamak...

Uzun bir nekahet döneminden sonra

Nihayet ayağa kalkmak...

Öfkem

Üstü kalsın derdi ve bırakırdı hayatımı

Bayat bisküvi kokan o mahalle bakkalına

Öfkem

İşi bitmiş bir çalı süpürgesi gibi

Dayamaktır kendini duvara...

Öfkem Pollyanna

Neden güzeldi?

Bütün güzeller gibi elinde bir bardak sıcak çayla

Her şey o pazartesi başlardı

Şehrimizin aşkı ve şehrimizin şarkısı

Öfkeyle pis su borularından taşardı.

III.

Sevgili Pollyanna,

Radyo tiyatrosu dinlenirdi bir zaman içimde,

İçimde dünyanın en eski kedisi

Eski bir sobanın yanında uyuyordu.

Çocuklar bir köşede

Yenidünya çekirdekleriyle beştaş oynardı

Frenk elması da derler

Sarılı kahverengili bir meyve.

Annem işte öyle bir kadındı

Çocuklar gökyüzüne bakar sorardı:

Ay dede orada ne yapıyor anne?

Annem öldüğünde ay dede içimde

Yüzlük bir ampul gibi parçalandı.

Annem işte öyle bir kadındı

Aşure getiren çocuklara,

Teşekkür eder gibi yaşardı

Öldüğünde gül resimli bir takvim yaprağıydı.

Pollyanna,

Sana göre insan profiterol yer gibi yaşamalı

Bir çamur deryasının içinde

Küçük mutluluk topları yakalamalı.

Bense vücuduma şiirler saplıyorum durmadan

Sen de bilirsin ya Allah

Dayanabileceği kadar acı verirmiş insana.

Geçen yazı

Bir dut ağacının altında roman okuyarak geçirdim

Dut taneleri düşerdi sayfalara

Tıpkı tatlı bir yaz yağmuru gibi

Büyük taneli tıpırtılarıyla

Kendimi dut ağacının gölgesini yiyen

Bir ipek böceğine benzetirdim.

Ucuz teşbihler beyaz atlı prenslerdir Pollyanna

Bir şiire gelir

Ve onu bu hayattan kurtarırlar.

Ah Pollyanna,

İçimde sanki hep aynı şarkıyı çalan bir laterna:

Cancağızım basma perdeme bir çiçek de sen olsaydın

Kaçarken yangın merdivenlerine

Keşke grapon kağıtları assaydın.

Didem Madak

sidre bu kadın demin arkası dönük duruyordu şimdi yan dönmüş