Ben Seni Bittim

“BEN SENİ BİTTİM, BAŞLAR MISIN BENİ YENİDEN…”

Gittin…

tek kelimelik en uzun şiirindi…

bu sefer ellerinle yazmadın; ayaklarınla kazıdın içimin kaldırımlarına, vura vura…..

Sesin sustu o gün, içimdeki şarkı sustu, bütün şehir sustu, herşey herkes sustu…..

Her adımında bir şeyler götürdün içimden

Hayatıma anlam olan ne varsa sendeki anlamsızlığıma takılıp savruldu bir bilinmeyene

Sadece enkazdı kalan

Yıktığın ne varsa içimde, onlardan topladım kendimi…

Ve ben keskin kenarlı kırıklarımı ellerime alıp

Şiirler yazdım sana kanayan avuçlarımla

devrik cümleler kurdum yıkıntılarım arasında

cümle cümle üstüme devrilirken sensizlik

yokluğunun bana verdiği acıyı hayatıma anlam yaptım

bütün şairlerin şiirlerindeki özneleri silip adını yerleştirdim hepsine…

yüzümü de alıp götürmüştün gittiğinde

sevdim seni yine de bütün yüzsüzlüğümle

herkes duydu da bir sen sağırdın iç sessizliğime

oysa sesimin duyulmayacağı kadar uzak olmadın

sadece arkan dönüktü bana

ve şahit oldum başkalarını sevmelerine içim acıya acıya

zaten saklamadın da…

başka bir cümleye özne olduğunda duymadın sana cümle cümle kanayan sözlerimi

gözlerimdeki yaşlara aldırmadın

daha da acı verip gözlerimden sağanaklar yağdırdın….

Sonra yürüdün; acılarımla ıslak kalbime basa basa; onunla…..

anlamadın ki gidişinden değil başkasına gidişindendi içimin yangını

yoksa gidişini de severdim ben

ama sevemedim başkasına gidişini…..

ama lı cümleler kurdum ardından, keşke düşmedi dilime

seni yaşadım zaten deyip meşru kıldım sana ölmelerimi

sana yaşlanıp sana öldüm de görmedin; çünkü yeni bir aşkın b’eşiğindeydin…..

sende bittiğimi anlayamayacak kadar umursuzdun öykümüze

oysa hiçbir bitiş olması gerektiği yerde ise o kadar kanatmazdı insanı

bitmemesi gereken bir yerde bittik biz

yaşanmadan;

eksik bir cümlenin sonuna iliştirilen nokta kadar anlamsız…

gidişin benden değildi bizdendi

ve ben kaybettiğim biz’in ardından ben’i aradım her yerde…

bulamadım

kimliksiz kaldım…

sustu dilimdeki sözcükler sesim sustu sessizliğimi dinledim günlerce, aylarca…..

sessizliğimin içinde aradım sesini; bulamadım….

Eksikliğin o denli fazlaydı ki bende

Bendeki her eksikliğinde sana çoğaldım….

meğer ne kalabalıkmışsın bende…..

Boşluğunu dolduramadı hiç kimse

üç harfe sığmayacak kadar derin bir acı bırakmıştın ardından….

ve yaşamaktan vazgeçecek kadar ölüme sevdalı bir ben kaldı alıp kendini alıp gittiğin bizin ardından….

Oysa ne az anı vardı bize dair, ne az yaşanmışlık….

Her sevda cümlesini kanatan bir ayrılık sözcüğü iliştirirdi kendini ansızın dudaklarına…..

Kanardım en derin kesiklerimden bütün sözlerine…..

kanatan da sendin saran da diye aldırmazdım kanamalarıma….

Şimdi saranım yok ama kanıyorum hâlâ…

Oysa ne geçmişim olacak kadar iz bırakandın bende

Ne de geleceğim olacak kadar umut

Yaşanmamış ve yaşanmayacakların eksikliğinin toplamıydın bende……

Yine de eksik bir özneyle devrik bir cümleye tutunarak ayakta kalmaya çalıştım

Ne kadar kalabildimse artık……

Şimdiyse ne” hoşça kal” diyecek kadar bitiğim öykümüze

Ne de “merhaba” diyecek kadar başlangıç……

Yine de varlığın yüzümde bir tebessüm işte en hüzünlüsünden

Uzun zamandan sonra görmek güzeldi seni; yeniden

Hayatıma uğradığın için teşekkür ederim…..

Yarım bir öykünün neresinden başlanır bilmiyorum ama

Yeniden başlayamayacak kadar bitiğiz artık birbirimize biliyorum

Her şeye rağmen;

BEN SENİ BİTTİM, BAŞLAR MISIN BENİ YENİDEN..!

(Özlem YÜCEL)