İnsan ve Önyargıları

Eşinin ölümünden sonra, köydeki evinde tek başına yaşamak zorunda kalan

hamile bir kadın vardı. Kadın, gündüzleri tarlada çalışır; akşam olunca da,

evinin yolunu tutardı. Bir gün, eve dönerken, yol kenarında bulduğu yaralı

bir gelinciği acıyarak kucağına aldı ve eve götürdü. Evcil bir hayvan

olmayan gelincik, zamanla uysallaştı. Eve ve kadına o kadar çok alışmıştı

ki, kadının yanından bir an bile ayrılmaz olmuştu. Birkaç ay sonra, kadının

çocuğu doğdu. Eve, neşe ve mutluluk getiren bu küçük yavrucağı gelincik de

çok sevmiş, artık, ailesi olarak gördüğü bu anne ile yavrucağa gönülden

bağlanmıştı.

 

Kadın, tek başına tüm zorluklara göğüs germek ve yavrusuna bakmak

zorunda olduğunu biliyordu. Tüm zorluklara rağmen, günler geçti. Eve yiyecek

alabilmek için çalışmak zorunda kalan kadın, bir gün yavrusunu gelincikle

evde yalnız bırakarak, çalışmak üzere tarlaya gitti. Yorucu bir günün

ardından, akşam eve dönen kadın, gelinciği ağzı kanlı bir halde yerde

yatarken bulunca, beyninden vurulmuşa döndü. Çıldırmışçasına, yerde yatan

gelinciğe sarılıp, oracıkta hayvanı öldürdü. Tam o sırada, bebeğin odasından

bir ağlama sesi gelince, anne, doğruca odaya yöneldi ve heyecanla odaya

girdi. Odada, beşiği, beşiğin içinde gülücükler dağıtan bebeğini ve bebeğin

yanında duran parçalanmış yılanı gördü....

 

Einstein’in söylediği varsayılan bir sözü vardır: “İnsanlardaki önyargıyı

parçalamak, benim, atomu parçalamamdan çok daha zor...