Ordinary People

‘Ordinary People’ {Sıradan İnsanlar – 1980} / Robert Redford

“Sıradan İnsanlar”ın gücü, anlattığı hikâyeden ve karakterlerinden geliyor. Elbette Robert Redford’un kalburüstü, sakin yönetiminin filme katkısı yok değil. Yönetmenlik öne çıkmasa da, başka bir deyişle biçimci bir yönetmenlik gösterisi izlemiyor olsak bile profesyonel bir yönetmenlik sergiliyor Redford. Oyunculuklarda da Oscarlık performanslar yok, ancak gayet güçlü oyunculuklara şahit oluyoruz.

Filmin asıl gücü ise hikâyesi. Üç kişilik bir aile; baba, anne ve oğul. Eskiden bir oğul daha varmış, bir abi, ölmüş. Baba iyi biri, iyi bir koca, iyi bir baba, ancak babanın iki sorunu var. Birincisi içinde yaşadığı çevreye ait değil. İkincisi, hayatına yön veremeyen, yapılan yanlışlara karşı söz geçiremeyen biri. Anne, sadece kendi mutluluğunu düşünen biri. Öyle ki yıllar önce kaybettiği oğlu bir yana, sağ olan intihara meyilli diğer oğullarına karşı üç maymunu oynuyor. Hatta kendisinin zaman zaman bir “makineyi” çağrıştırdığı bile söylenebilir. Abisini kaybettiği için travma geçiren oğula çevresindeki insanlar yardım etmeye çalışsa da (Good Will Hunting filmine selam olsun) bu işe yaramıyor. Biri bir şeyler yapmalı, çünkü intihar haberleri geliyor, gençler intihar ediyor, hatta intihar edenlerden biri oğullarının kız arkadaşı! Fakat babanın elinden hiçbir şey gelmemektedir ve karısına kulak vermektedir. Türlü partilere gidilmekte, sorunlar yokmuş gibi yaşamaktadırlar.

Finalde, sinema tarihinin en beklenmedik ve unutulmaz ‘’u dönüşlerinden’’ biri gerçekleşir, baba “uyanır”, bizim perdenin içine girip de söylemek isteyip söyleyemediğimiz her şeyi söyler, o an orada bulunup yapmak isteyip de yapamadığımız her şeyi yapar. Baba, neyin doğru neyin yanlış olduğunu anlamış, sahtelik camlarını kırmış, gerçekleri görmüştür.