Mektup

Ben sevmem kafiyeli cümleleri. Şiir dediğin, şairinden dağınık olmalı.

Gelişi güzel anlatılmalı sevmek, zaten ne yazsan az, ne yazsan eksik gelecek.

Bu sayfadan önce tam üç sayfa yırttım demin. Onları uçak yapıp, penceremden aşağı bırakmayı planladım. Aklım o kadar çocuk aslında. Bir yanım, bir çocuğun ağırlığınca ağrıyor olsada..

Rüzgarı düşündüm, günlerdir açılmamış penceremden içeri ne kadar sert girebileceğini. Duvarlarımı yıkabilecek miydi ? Odamdakileri değil, aklımdakileri. Seni düşünmemek adına ördüklerimi. Senin aşamayacağını sandığım görünmez duvarları. Tek parmağını oynatarak tuzla buz edebileceğin duvarlarımı..

Merhaba bu arada !

Soylu bir yağmura benzetiyorum seni. Dev ormanları ıslatan yağmurlara, güzelsin, kendine has kokuyorsun. Daha çok ölüm döşeğine benziyorsun gerçi, bu sebeple ben çok uzun yaşadım belki. Çok uzun yaşadım sensiz. Çok bahar.

Baharları sevmiyorum bugünlerde, takvimlerden haberim yok. Soğuk, biraz da halsizim işte. Gün batışları görünüyor oturduğum koltuktan. Oturduğumuz diyebilmek isterdim tabi. Çoğulluğa değil, sana düşkünlüğümden.

Ara sıra kitap okuyorum. Hemen sen geliyorsun aklıma, aslında aklımdan hiç çıkmıyorsun da, bunu ben kabullenemedim hala. Bazen çok yalnız kalıyorum. İsteyerek, bilerek, tercih ediyorum bunu. Seçme hakkımı bu yönde kullanıyorum.

Şehir değiştiriyorum sık sık. Sizin sokağa girmeye cesaret edemediğim zamanlarda bir gitme istediği giriyor kanıma. Gidiyorum. Gitmeme göz yumduğun için epey kızıyorum. Kilometrelerce, şehirlerce kızıyorum.

Sana uzun uzun ihtiyaç duyuyorum zaman zaman sen o gün ayağım kaydığında düşmeme izin vermediğinden beri. Ara sıra, bazı bazı, hep ! Hergün çoğalarak. Ne zaman düşmeye ya da atlamaya yakın hissetsem kendimi.

Ağlamıyorum.

Bir iki damla belki. O da göz hakkıdır zaten. Seni göremeyen gözlerimin hakkı.

Kendimi avutmuyorum, kimseye de bahsetmiyorum senden. Siyaset konuşuyoruz, pek dinlemiyorum elbette. Konuşuyoruz işte bu kışın daha ılıman olduğundan. Meşhur ******lardan. Din tüccarlarından falan. Muhabbet çok uzayınca toplanıyorum hemen, kaçmak bu aslında. Aslında geç kalmak sana. Her neyse işte.

Sık sık kararsız kalıyorum. Renkler ve desenler arasında. Sana sormak geliyor içimden, oturup çay içiyoruz. Gidiyor sonra. Üç paket sigara aldım bugün. Hepsini içebilir miyim bilmiyorum. Her birini aramızdaki bu yorgun soğukluğu ısıtmak için tutuşturuyorum.

Düşündüm de şimdi, sen gülümsenerek hatırlanacak bir anı olamazsın. Niye olasın ki ? Bunca kırgınlık, bunca yokluk, bunca telaştan sonra ayıp değil mi bunca umudunu yitirmiş ömre. Sana, bana..

Ben seni üzerine etten yama yapılmış kocaman bir yara olarak saklayacağım. Öyle istiyor canım. Bazen okşarım, bazen sızlarsın, bazen kanarsın hatta. Acırsın çoğu zaman. Daha gerçekçi bu. Daha öz. Daha değerli.

Hem zaten ben gülümseyerek hatırlanmayacak bir hastalık gibi sevdim seni.

Kirpiklerinden,

Öperim kirpiklerinden.

Alıntı