'Karanlık Korkusu' Aşılabilir

Çocukların korkularıyla ilgili sürecin iyi yönetilmesi gerektiğini ifade eden Yard. Doç. Dr. Özlem Mestçioğlu Gökmoğol; çocuklarda 2 yaşından itibaren korkuların oluşmaya başladığının altını çizerek şu bilgileri verdi.

2 yaşında annesinden ayrılmaktan ve yüksek sesten korkan çocuk, 3-5 yaş arasında karanlıktan korkar. Bu korku doğal olarak gelişen korkulardan biridir.

Karanlık korkusunun aile tarafından sağlıklı olarak ele alınması halinde ileriki yaşamda çocuk için sorun olmaksızın kaybolabilir, aksi halde sorun devam edebilir.

Bu yaşlarda çocuklar canavar, cadılar gibi doğaüstü canlılar görebilir. Bunun nedeni TV izlenme saatlerinin uzaması ile bilgisayar oyunlarındaki şiddet içeriğinin artıyor olmasıdır.

Korkacak bir şey yok demeyin

Karanlıktan korkan çocuklar uyku saati yaklaştığında tek başına yatmak istemezler, uyumamak için çeşitli mazeretler uydururlar. Çocuklar odalarında sürekli ışığın açık kalmasını ister, karanlık bir yerden herhangi bir şey almak söz konusu olduğunda, gitmemek için çeşitli bahaneler uydururlar. Bu çocuklar hırçınlık da yapabilirler. Korkusunu doğrudan ifade eden çocuğa kesinlikle "Korkacak bir şey yok" demeyin.

Karanlık korkusunu pekiştiren en önemli nedenlerden biri de anne ve babanın davranışlarıdır. Işıkla uyumayı alışkanlık haline getirtmek, kendi korkularını çocuğa belli etmek, çocukların da tedirgin olmasına ve karanlığın korkutucu olduğunu düşünmesine neden olacaktır. Bazı anne ve babalar gece kalkıp çocuğunun korkup korkmadığını kontrol ederler. Geçmişte çocuğunu kaybetmiş ve bu nedenle yoğun kaybetme korkusu yaşayan ebeveynlerde bu durum çok daha derin yaşanmakta, çocuklarının korkuları ve kaygıları çok daha fazla olmaktadır.

Karanlığa alıştırmak mümkün mü

Karanlıktan korkan çocuğun, korktuğu durumlarda ailesine kolay ulaşabileceğine inandırılması gerekir. Ebeveyn bu davranışla çocuğunu psikolojik risklerden koruyabilir. Korkuyu sakinlikle ve sabırla karşılamak, onunla baş etmek için aşamalı ve yavaş biçimde mücadele etmek gerekir.

Karanlığa alıştırırken önce loş ışık seçmek ve yanında olmak, yavaş yavaş ışığın gücünü azaltarak yanından uzaklaşmak ve seslenebileceği mesafede durmak yöntemi uygulanabilir. Ayrıca çocuğun yaşına uygun biçimde korkusunun kaynağıyla ilişkili ve tehlikelere karşı alınabilecek önlemlerle ilgili bilgiler vermek çocukları rahatlatıp, korkularını hafifletebilir.

ben hala aşamadım bu sorunu karanlıktan yatamıyorum yanımda biri olsa da

Aslında karanlıktan korkmamak gerekir gibi bir öğretiyi kabullenmek zorunda da değiliz, karanlıktan bence tüm insanlar korkar,karanlıktan korkulur yahu bunun ötesi yok, ama bazıları korkmuyor gibi yapıyor sadece, onlar da korkuyor bence, sadece itiraf edecek cesaretleri yok.Hem ışık açık uyumanın da bence kimseye zararı yok,tamamen karartılmış göz gözü görmeyen bir yerde uyumak zaten çok tehlikeli bile olabilir, hani loş ışık falan normal tabii,ama karanlık kabul edilemez yahu, bence karanlıktan korkanlarda değil korkmayanlarda var bir bozukluk, ileri bir tarihte bence uzmanlar bunu keşfedecekler ve zavallı atalarımız karanlıktan korkmayı zayıflık sayar, çocuklarına da karanlıktan korkmamayı öğretmeye çalışırlardı yazıkkkkk diyecekler. Bu tıpkı şeye benziyor hani sol elini kullanan çocuğa, sol el kullanılmaz günah falan derlermiş ya, işte aynen karanlık da böyle bişey...Sakın çocuklarınızı da ışığı söndür , ışığı söndür diye boş yere bunaltmayın, aklı alınır sabilerin yazık valla...

30 küsür yaşımdayım hala karanlıkta bir odadan diğerine giderken koşa koşa gidiyorum. sanki her an arkadan bir el enseme yada sırtıma dokunacakmış gibi, yada arkamdan rüzgar gibi bir şey geliyormuş gibi. karanlık odada uyuyamam, gözümü kapatıp açınca gözümün önünde korkunç bişeyler gelicekmiş gibi.