Gel!

Gecenin elleri dokunurken,

farkına bile varmadan ağlıyorum.

Nemli gözlü bir sabah uyandırıyor beni.

Geceden

farksız rengiyle.

Ve sen

dokunuyorsun,

herşeyden evvel

göz bebeklerime.

Kapının girişinde,

Pencerenin pervazında,

Belki deli diyeceksin

ama,

Kuşların kanadında seni görüyorum.

Gel istiyorum.

Kırkikindi

yağmurlarına kucak açmadan

toprak.

Yüzünü dallara göstermeden

portakal çiçeği.

Sularda

ebruli gölgesini

görmeden şakayıkların.

Serçeler

içini dökmeye başlamadan.

Rüzgâr ezgiler söylemeden.

Mevsimlerin en güleryüzlüsü

bahar

gelmeden.

Kışın ortasında

Gel!

Sabaha karşı görülen

bir rüya.

Alnımı öpen,

bir buse ile uyansın.

 

Seçil Oğuz