Sihirli Yüzük Masalı

Bir varmış bir yokmuş, zamanın birinde bir kadının bir oğlu varmış. Bu oğlan, yüzüğünü uykuda kimin parmağına takarsa onun düşüncelerini öğrenebilirmiş. Oğlan evlenme yaşına gelince, anasına evlenmek istediğini söylemiş. Kadın, oğlunun evlenmek istediğini öğrenince başlamış ona kız aramaya. Ararken, padişahın arabacı başının kızı olduğunu öğrenmiş. Bu arabacı başının kızının saçları sırmadan, dişleri de incidenmiş. Kadın, saraya gidip arabacı başından kızını istemiş. Arabacı başı:

 

“Kızım dilerse, evlendireyim!”

 

diye cevap vermiş. Arabacı başı, kızının gönlünü razı ettikten sonra, bir gün kendi aralarında nişan yapmışlar. İki nişanlı odada yalnız kaldıkları bir sırada, oğlan parmağındaki yüzüğünü çıkararak:

 

“Sevgili nişanlım, bu yüzüğü sana hediye etmek isterim. Bana babamdan kalmıştır!”

 

deyip kızın orta parmağına takmış. Takar takmaz, kız orada uyuyakalmış. Uyuyunca oğlan, kulağını kızın kalbine koyup dinlemeye başlamış. Kızın kalbi diyormuş ki:

 

“Ben hastalıklı bir kızım. Bu delikanlı, sırma saçlarıma, inci dişlerime aldanarak benimle evlenmek istedi. Benim gibi hasta bir kızla evlenirse, ona yazık olacak!”

 

Oğlan, kızın hasta olduğunu öğrenince üzülmüş; fakat doğruyu söylediğinden onu takdir etmiş. Yüzüğü kızın parmağından çıkararak kızı uyandırmış. Kıza:

 

“Sevgili nişanlım, birisi bana senin hasta olduğunu söylemişti. Doğru mu?”

 

diye sormuş. Kız:

 

“Evet, doğru. Ben de bunu sana söylemediğim için üzülüyordum!”

 

demiş. Oğlan:

 

“O halde ikimizin de sağlığı için evlenmemeliyiz. Doğruyu söylediğin için sana teşekkür ederim!”

 

demiş. Sırma saçlı, inci dişli kız, oğlandan ayrılarak evine dönmüş. Babası ile görüştükten sonra nişan yüzüğünü oğlana göndermişler. Oğlanın annesi, bu defa oğluna başka bir kız aramaya başlamış. Ararken, padişahın kuşçubaşısının kızı olduğunu öğrenmiş. Bu kuşçubaşının kızının güldükçe yanaklarında güller açar, ağladıkça gözlerinden inciler dökülürmüş. Kadın, saraya gidip kuşçubaşının kızını istemiş. Kuşçubaşı, kızını oğlana vermiş. Kızla oğlan nişanlandıktan sonra yalnız kalmışlar. Oğlan, kıza:

 

“Babamdan kalan bu yüzüğü sana hediye etmek isterim!”

 

deyip kızın parmağına yüzüğü takmış. Takar takmaz kız uyuyuvermiş. Uyuyunca oğlan, kulağını kızın kalbine koyup dinlemeye başlamış. Kızın kalbi diyormuş ki:

 

“Ben dünyaya gelince anam ölmüş. Bana kimse süt vermemiş. Babam çaresiz kalınca, bana eşek sütü içirmiş. Bu yüzden sağlığım çok iyidir; ancak bende eşek inadı vardır. Çok inatçı biriyimdir!”

 

Oğlan bu sözleri duyunca, kızı istememiş. Yüzüğü, kızın parmağından çıkarmış. Çıkarınca kız uyanmış. Oğlan, kıza:

 

“Arkadaşlarından senin inatçı biri olduğunu öğrendim. Doğru mu?”

 

diye sormuş. Kız:

 

“Doğru söylemişler. Ben de sana söylemeye çekinmiştim!”

 

demiş. Oğlan, çaresiz olarak bu kız ile de evlenememiş. Birgün annesine:

 

“Anne, iyi bir kız aramakla bulamayacağız. En iyisi bugün buradan hangi kız geçerse, onunla evleneyim!”

 

demiş. Kız aramaktan yorulan kadın, oğlanın bu düşüncesini kabul etmiş. Pencerede beklemeye başlamışlar. Beklerken, bir de bakmışlar ki, kapının önünden bir kız geçiyor. Sırtındaki odunları taşımaktan yorulan kız, dinlenmek için bir kenara oturmuş. Kadın hemen kızın yanına gitmiş ve ona:

 

“Kızım, gel de bizim evde dinlen. Çok yorulmuşa benziyorsun!”

 

demiş. Güzel yüzlü, fakir kız, sevinerek içeriye girmiş. İçerde biraz dinlendikten sonra kadın, kıza:

 

“Seni oğluma almak istiyorum. Beni evine götür de seni annenden isteyeyim!”

 

demiş. Bu sözler kızı utandırmış. Kadınla beraber çıkarak kızın evine gitmişler. Kızın annesi, kızının evlenip de odun taşımaktan kurtulacağını öğrenince çok sevinmiş. Kızını, oğlana vermiş. Çok geçmeden, oğlan ile kız, kırk gün kırk gece süren bir düğünle evlenmişler. Evlendikleri gece kız uyuyunca, oğlan yüzüğü kızın parmağına takıp kalbini dinlemiş. Kızın kalbi:

 

“Ben, fakir bir kadının kızı olduğum halde yiğit bir delikanlıyla evlendim!”

 

diyormuş. Bu sözler, oğlanın pek hoşuna gitmiş. O günden sonra, bu aile mutlu yaşamaya başlamış. Onlar ermiş muradına, biz çıkalım kerevetine…