Etme Bulma Dünyası

Bir varmış bir yokmuş, evvel zaman içinde kalbur saman içinde bir kız varmış. Bu kızın anası ile babası ölmüş. Kıza, anası ile babasından miras olarak bir ev ile bir ayna kalmış. Kız, bu aynaya bakıp bakıp konuşur olmuş. Birgün komşularından biri kızın evine gelmiş. Kızın aynaya bakarak konuştuğunu görünce çok şaşırmış. Sonra kıza neden ayna ile konuştuğunu sormuş. Kız da uyanıklık edip aynaya konuşma öğrettiğini söyleyivermiş. Komşu kadın buna inanmış. Kıza:

“Madem aynaya konuşma öğretiyorsun, benim tavuğuma da konuşmayı öğretir misin?”

diye sormuş. Elinde hiç parası kalmayan kız, fırsat bu fırsattır diyerek kadına:

“Öğretirim; ancak bana bir çuval yemiş getirirsen!”

demiş. Komşu kadın, kıza yemişi ne yapacağını sorunca; kız da:

“Konuşması için tavuğuna yedireceğim!”

demiş. Komşu kadın sevine sevine evine gitmiş. Hemen bir çuval yemiş ile tavuğunu alıp kızın evine geri gelmiş. Kız, kadına:

“Merak etme tavuğun konuşacak, bir ay sonra onu gel al!”

demiş. Kadın, kıza inanıp evine dönmüş. O gidince, kız hemen tavuğu kesip bir güzel pişirip yemiş. Daha sonra da komşusunun getirdiği bir çuval yemişi yemeğe başlamış. 30 günde bir çuval yemişi yemiş. Otuz birinci gün olunca, komşu kadın sabah erkenden kızın evine gelmiş. Gelince kız, başlamış ağlamaya. Kadın ne olduğunu sorduysa da kız cevap vermeden sürekli ağlıyormuş. Sonra biraz sakinleşince kadına:

“Ben ağlamayayım da kimler ağlasın. Tavuğuna konuşmayı öğretmiştim, bülbül gibi konuşuyordu. Birlikte konuşurken, birden ortadan çatlayıp ölüverdi!”

demiş. Komşu kadın, kıza:

“Sen böyle ağlayınca ben de kötü bir şey oldu sandım. Alt tarafı bir tavuk değil mi? Sen canını sıkma!”

deyip evine dönmüş. O gidince, kız aynaya bakıp bir kahkaha atıvermiş. Sonra kendine yeni bir kazanç sağlamak için sokağa çıkmış. Yolda giderken, padişahın karısının öldüğünü duymuş. Hemen saraya gidip ağlamaya başlamış. Herkes duysun diye bağırarak:

“Ah kardeşim benim, ben sensiz ne yaparım! Vaktiyle, kardeşim olduğunu herkesten sakladılar. Şimdi kara toprağa düştün. Başıma bu da mı gelecekti?”

demiş. Bunu duyan padişahın adamları, hemen gidip padişaha haber vermişler. Padişah, ağlayan bu kızın karısının kardeşi olduğuna inanmış ve hemen adamlarına emir verip ona özel bir oda hazırlatmış. Ona, bundan sonra burada yaşayabileceğini söylemiş. Kız padişahın emriyle hemen odasına gidip yerleşmiş. Gece olup herkes yatınca kız, yatağındaki çarşafa sarılıp sessizce padişahın odasına gelmiş. Ona:

“Ben senin ölen karınım. Benim yerime kardeşimle evleneceksin. Eğer evlenmezsen yine gelip seni öldürürüm!”

demiş. Bunu duyan padişah, gerçekten karısının geldiğini sanıp çok korkmuş. Kız daha sonra hemen odasına geri dönmüş. Bir gün böyle, iki gün böyle… Padişahın korkusu giderek artmış. O korkuyla karısının kardeşi sandığı kızın yanına gitmiş ve onunla evlenmek istediğini söylemiş. Kız, önce evlenmek istemediğini söylemiş; ancak padişah yalvarınca kabul etmiş. Güzel bir düğün yapıp evlenmişler. Kız artık her istediğine sahipmiş.

Gel zaman git zaman bir gün kız, sabah erkenden uyanmış ve padişahın uyuduğunu zannederek aynanın karşısına geçip konuşmaya başlamış:

“Neydin ne oldun? Karının kardeşiyim diye padişahı kandırıp saraya girdin, yerleştin. Üç gece padişahın odasına gelip onu korkuttun ve istediğini elde edip onunla evlendin. Şimdi sarayın sultanısın!”

Bu sözleri duyan padişah, hemen yatağından fırlayıp kızın üzerine yürümüş. Kızın kolundan tuttuğu gibi kızı cellâtların önüne atmış. Onlara:

“Vurun bunun başını!”

deyip gitmiş. Kız, kafasının kesileceğini anlayınca cellâtlara yalvarmış. Cellâtlar, kıza acımışlar ve kafasını kesmekten vazgeçip kızı saçlarından kırk katırın kuyruğuna bağlayarak dağa sürmüşler. Kız, dağlarda sürüne sürüne ölmüş. Yaptığı kötülüklerin cezasını çekmiş.