Vuslat Aşikardı

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Yorgundu...

Kendi halinde solgundu

Bir ömür umutlarına tutundu

Sabrın sadrında şahit olmak için farktı

Hiç şikayet etmeden yaşadı, kanaat yanındaydı

Edep ve kalbi hassasiyet sevdasına meftun eden aşktı

Ruhunun vecdinden tezahür eden hicran ne olursa olsun vuslat aşikardı

Ölümden kimler korkardı, her lahzada ölümle barışık olan zaten dünya hevesinden arınmıştı

Çok küçük bir meskende kalıyordu, bazen bacasından duman çıkıyordu, uzak bir mesafede yaşamaya adanmıştı

Mustafa Cilasun