Pazartesi Pasajı: "Maldoror'un Şarkıları" Comte de Lautreamont‏

Yaşlı okyanus, ey büyük bekar, soğuk krallıklarının görkemli yalnızlığını bir baştan bir başa dolaşırken, doğuştan gelen görkeminle haklı olarak gururlanırsın, ve bende sana gerçek övgüler sunmak için can atarım. Yüce gücün sana bağışladığı özelliklerden en büyüğü olan görkemli yavaşlığının nemli kokusuyla keyifle salınarak, kara bir gizemin ortasında, benzersiz dalgalarını baştan başa o yüce yüzeyine yayarsın. Sonsuz gücünün verdiği o dinginlik duygusuyla. Küçük küçük aralarla, birbirlerini izlerler. Biri biraz alçalacak olsa, bizde her şeyin köpükten yaratıldığı izlenimi uyandırmak için dağılan köpüğün üzünçlü sesinin eşliğinde, bir başkası hemen onun yerini alır (İnsanoğulları da böyle, bu canlı dalgalarda birbirleri ardınca, tekdüze, ölürler; ama köpüğün ezgili sesini bırakmadan) Göçebe kuş güven içinde dinlenir üzerlerinde, ve onların mağrur bir incelikle dolu devinimlerine bırakır kendini, kanatlarının kemikleri gökyüzü hac yolculuğu sürdürebilmek için gerekli olan her zaman ki gücüne tekrar kavuşuncaya kadar. Yalnızca senin somut yansıman olmasını isterdim yüce insanın. Çok şey istiyorum, ve bu içten bir dilek övgü senin için. Sonsuzun simgesi olan tinsel büyüklüğün, uçsuz bucaksızdır. Filozofun düşüncesi gibi, kadının sevgisi gibi, kuşun kutsal güzelliği gibi, şairin içe dönüşü gibi. Geceden de güzelsin sen. Kardeşim olmak ister misin, söyle bana, okyanus? Coşkuyla kımılda. Biraz.. biraz daha, seni Tanrı’nın öcüyle karşılaştırmamı istiyorsan eğer, uzat kurşuni mor tırnaklarını, kendi bağrında bir yol açarak kendine… Güzel. Haydi yay korkunç dalgalarını, yalnızca benim anladığım ve saygıyla önünde yere kapandığım çirkin okyanus. İğretidir insanın yüceliği: Zorla kabul ettiremez kendini bana. Ama sen, evet. Ah ! Bir saray gibi giz dolu kıvrımların içinde, sen büyücü ve acımasız, kim olduğunu bilmenin bilinciyle dalgalarını birbiri ardına salarak yüksek ve korkunç sırtınla ilerlediğin, benim bulgulayamadığım bir yoğun acıyla bunalmış bir durumda, insanların o çok korktukları soğuk uğultunu göğsünün derinliklerinden koy verdiğin, kıyıda güvenlik içinde bile seni titreyerek seyrettikleri sırada, sana eşit olduğumu ileri sürecek bir düzeyde bulunmadığımı anlıyorum. Bu nedenle, üstünlüğün karşısında, senin yanında en alaylı karşıtlığı, dünyada eşi benzeri görülmemiş en gülünç zıtlığı oluşturan benzeşlerimi bana acı acı düşündürmeseydin bütün sevgimi (güzele olan özlemlerimin kapsadığı sevginin niceliğini kimse bilemez) sana verirdim; sevemem seni, nefret ediyorum senden. Cayır cayır yanan alnımı okşamak için açılan ve dokunur dokunmaz ateşini alan o dost kollarına binince kez neden geri dönüyorum ? Bilmiyorum gizli yazgını; ilgimi çekiyor seninle ilgili en varsa. İblis’in barınağı mısın, değil misin, haydi söyle bana ? Söyle bana... söyle bana, okyanus (henüz senin gözbağcılıklarından haberleri olmayanları üzmemek için yalnızca bana) , bulutlara değen tuzlu sularını ayaklandıran fırtınaları İblis’in soluğu mu çıkartıyor ? Söylemelisin bana, çünkü sevindirecek beni, insanın cehenneme bu kadar yakın olduğunu bilmek. İstiyorum ki bu benim yakarışımın son dizesi olsun. Öyleyse, bir kez daha, seni selamlamak ve seninle vedalaşmak istiyorum ! Billur dalgalı okyanus.. Gözlerime sel gibi yaşlar doluyor ve sürdürecek gücüm yok, çünkü hödük görünüşlü insanların arasına dönme zamanım geldiğini duyumsuyorum; ama... cesaret! Büyük bir çaba gösterelim, ve görev duygusuyla, bu dünyadaki yazgımızı gerçekleştirelim. Selamlıyorum seni, yaşlı okyanus !

Çevirmen: Özdemir İnce, Kırmızı Yayınları

Bu pasaj, Kırmızı Yayınları'nın Comte de Lautreamont - Maldoror'un Şarkıları kitabından alıntıdır.