Alıştım

Alıştım, insanların hayatlarında geçici olup kalıcı yaralar almaya. İçimdeki kıyametleri susturup iyiyim demeye alıştım. Her sabah güzel olacak deyip gece karanlığı gözlerime gizledim. Gece olsa da ağlasam diye beklediğimden beri kimsenin dostluğuna da inanmadım. Ne kadar iyiysem o kadar kırıldı iyi yanım.

İnsan bir boşluğun en karanlık dibine düşüp bir daha hiç çıkmayacağını zannediyor. Bunu bize zannettirdiler. Üstüne titrediklerimiz üstümüze koca bir yük bırakıp gittiler. Ne kadar merhametliysen o kadar fazla üzülüyorsun aslında. Hıçkırıkların boğazına dizilip ağlamamak için, içini çekip yukarıya baktığın zaman anlıyorsun yalnız olduğunu. Yalnızlığın lekesi geçmez kalpten.

Çayı şekersiz de içebiliyorsun, öyle yerli yersiz kızmıyorsun hiçbir şeye. Eskiden olsa, bağırıp ortalığı ayağa kaldıracakken sadece tebessüm ettiğinde anlıyorsun büyüdüğünü.

Alıştım içimdeki hevesleri kursağımda biriktirmeye. İnsanlara yol gösterip hiçbir yola girmeye cesaretin olmayınca anlıyorsun yorulduğunu. Sonunu düşünüp başlamaya korkuyorum. Olmuyor işte, onlar gibi olamıyorum. Olayları derin derin düşünüp , düşüyorum düşlerimden. Dudaklarımı ısırarak uyuyakalıyorum.

Alıştım neyim var neyim yoksa fırtınalara kurban etmeye. Kırmaktan korktuklarım tarafından kırıldıktan sonra bir daha annemi üzmemek için söz veriyorum kendime. Saatlerce bir boşluğa bakınca anlıyorsun unutulduğunu.

SONGÜL ÜNSAL-Aşkın Mavi Tonu