Başkaldırı...

Kapı tam şu an açılır; her zaman yaşamın ve ölümün sürekli olarak buluştuğu yer şimdi ve buradadır. Sen ölüme yönelmeyi seçmişsin çünkü bu, iktidara sahip olanların ilgilendiği şeydir. Ve sen üzüntünün içinde boğulurken hayatın geçip gittiğini unutmuşsun.

Bir seferinde Konfüçyüs’e bir müridi nasıl mutlu olunacağını, nasıl saadete erişileceğini sormuştu. Konfüçyüs, “Garip bir soru soruyorsun; bunlar doğal şeylerdir. Hiçbir gül nasıl bir gül olunacağını sormaz,” dedi.

Üzüntü ve mutsuzluk söz konusu olduğu sürece mezarında yeterli zamanın olacak; o zaman doya doya mutsuz olabilirsin. Fakat canlıyken tam olarak canlı ol. Bu bütünlükten ve yoğunluktan mutluluk ortaya çıkacaktır ve mutlu bir adam kesinlikle dans etmeyi öğrenir. Biz tüm insanlığın mutlu olmasını ve dans etmesini ve şarkı söylemesini istiyoruz. O zaman bu gezegenin tümü olgunlaşır, bilinci evrimleşir. Üzüntülü bir adamın, mutsuz bir adamın keskin bir bilinci olamaz; onun bilinci bulanıktır, donuktur, ağırdır, karanlıktır. Sadece kalpten bir şekilde güldüğünde, ansızın patlayan bir flaş gibi tüm karanlık kaybolur. Gülerken sen hakiki varlığınsın. Üzüntünün içinde sen, orijinal yüzünü toplumun senden beklediği sahte bir kimlikle kaplamışsındır. Hiç kimse senin sokaklarda dans etmeye başlayacak kadar çok mutlu olmanı istemez.

Hiç kimse senin kalpten bir şekilde kahkaha atmanı istemez; aksi takdirde komşular duvarlara vurmaya başlayacaktır, “Yeter!” Mutsuzluk iyidir; kahkaha rahatsızlık verici bir şeydir. Mutsuz insanlar, mutsuz olmayan hiç kimseye tahammül edemezler.

Sokrates gibi insanların yegane suçu, muazzam şekilde mutlu insanlar olmalarıydı ve onların mutluluğu, mutsuz bir şekilde yaşayan büyük kitlelerde çok büyük bir kıskançlık yaratmıştır. Kitleler böylesi mutlu insanlara tahammül edemez; onlar yok edilmelidir çünkü onlar senin içinde bir başkaldırı olasılığını kışkırtırlar ve sen bu başkaldırıdan korkuyorsun.

Bir adam bir kez başkaldırıya aşık oldu mu, o doğru yoldadır.

Alıntı.