Zülfün...

Ne... Zülfün Ne de ah u zarın Beni benden alır hicranın Yalnızlığın, gözlerinden bıraktığın yaşın Sessizlik içinde, hüznün en kadim mahreminde kalışın Nazarın en masum ve mahzun halini anlatan habersiz bakışın Gecenin kuşatan sezgisine yazdığınız ve kimseye anlatmadığınız gizli nakışın Derin izleri, kederi, beklentileri, ukdeleşen gizemi var oldukça seni senden alır, her nazarın başkalaşır   Mustafa Cilasun

Zülfün ki izârında eder cilveler ey dost Tâvus-ı cinândır ki açar bâl ü per ey dost   Hattın ki tılısm etti lebin dâ'iresine Şirinlik için müşg ile efsûn yazar ey dost   Gel varma otağına rakîbin ki bilirsin İt olduğu yere melek etmez güzer ey dost   Zülf-i siyehin çıkmadı dibâ kûlehinden Zirâ ki harir içre olur misk-i ter ey dost   Zâhid sözüne germ olup ağlama gözüm kim Serd olsa havâ olmaya merdümde der ey dost   Ne vech ile yüz sürmeye eşiğine Ahmed Ne b

Salalı ‘anberîn zülfün gül üzre tâze reyhânı Perîşân gönlüm ol dâmun olubdur zâr u hayrânı   Seher yüzün safâsından dem urdı ol safâdandur Cihân u cân kamu Rûşen zihî envâr-ı Rahmânî   Gözün kanumı içdükçe sana efzûn olur mihrüm Ne efsûnlar kılur görgil sen ol câdû-yı fettânı   Senün zülfün kemendinde gönül cân kurtaram sanur Ne olmaz fikre düşmişdür gör âhir bu perîşânı   Saçun sevdâsıla binüm karanu gicemün hâli Mutavveldür ü bes müşkil nice şerh ideyim anı   Nitekim şem’-i hicr