Yalnızsın...

Önce... İnanmıştın Sonra bir şey sanmıştın Cezbine kapıldığın sözlere kanmıştın Bir umut ile arzunun, hülyanın serencamında yalnızdın Oysa sen akıldın, kalptin, basiret, feraset adına yol almış vicdandın Seni zorlayan şartlara, ruhun daraltan monotonluğa son vermek için yola çıkmıştın Şimdi karamsarsın, endişeye kapılmış haldesin, yalnızlığın aczin de çıkış yolu arayan nefessin   Mustafa Cilasun

Şimdi... Evde yapa yalnızsın Bahardan geçmiş hazansın Ruhunun yorgunluğuyla baş başasın Kalbinde beslediğin sızıyla etrafına bakınırsın Hüzzam bir şarkıyla başlarsın, gecenin matemiyle ıslanırsın Yudumladığın kahveden zevk almazsın, uyuyamazsın, yazmak için kalkarsın   Mustafa Cilasun

Her nasılsa yalnızsın Bir giz gibi deliyor yüreğini cansıkıntılarının burgusu ve hep bir şeyler eksik gibi bir şeyler bekler gibisin   Yeni bozgunlar yeni yenilgiler peşindesin Bir bozkır kuraklığına dönmüş için Oysa yalnız bir öpüştür gurbeti türkülere dönüştüren   Çoktandır su vermedin çiçeklere ve yüreğinin çeliğine Zaman terkisine almış da öpücükleri koşuyor sessizliğin ve yalnızlığın iyotlu kıyılarına   Bir yol ayrımı ki yanlışla doğru hüzü

Bir akşam ışıkların dağlara güldüğünü Bir akşam bulutların seyre döküldüğünü   Görürsün hasretiyle sabah ezgilerinin Bir akşam gözlerin ufka dalar pek derin   Kuşlar öter, uçuşur yeşil dallara konar Umutlar yaprak yaprak alevlenir de yanar   Son mutluluk sesleri dökülür dudaklardan İnsanlar gölge gibi çekilir sokaklardan   Rüzgar okşamaktayken anne gibi tenini Gecenin kolları sessizce yakalar seni   Anlarsın gözlerinin dolup boşaldığını Anlarsın yalnızlığı ve yalnız kaldığını...