Yarın Sana geleceğim!

Yarın Sana geleceğim!

Çünkü Sen beni, îcâbında azarlayacak en yüce makamsın. Bana gazaplanacak da olsan, şefkatle tesellî verecek de olsan âlâdır. Yaramaz bir çocuk gibi yanlış yaparsam, “Koşun!” dediğin güzellikleri değil de, “Kaçın!” dediğin çirkinlikleri yaşayacak olursam, ne olur, tut da elimden kaldır beni. Sen el vermezsen, kimden medet umabilirim ki? Acısı pek yakıcı olur elbet; ama yine de tokat vurman, boş vermenden iyidir. Yine de içimde, celâlinle değil, cemâlinle karşılanmaya dair ümit taşırım. Ben, Senin celâlini kaldıracak çapta değilim. Üstelik içimde, kapıdan kovsan bacadan; bacadan kovsan pencereden girebilecek, haşarı mı haşarı, sevimli mi sevimli bir çocuk var. Ama eğer Sen, beni bırakacak olursan, kapı da, baca da, pencere de duvar olur; işte o vakit, rahmetten kovulduğumu anlar, bîçâre ve yapayalnız bir ihtiyara dönerim. Zaten, çok şükür ki, bu ihtimâle değil, ne hâlde olursam olayım beni reddetmeyeceğine îmân ederim. Hastalığımı çok iyi bilir ve beni iyileştirmek için gerekeni yaparsın. Suçlarımı örtmeni, suçuma rağmen sevmeni ve beni, işte böyle, her zaman yaptığın gibi, rahmetinle büyütmeni murâd ederim.