Kaybedince Farkettiklerimiz...

Sahip olduğumuz sürece hayatın en büyük üç saadetini, yani sağlık, gençlik ve özgürlüğü fark etmeyiz, ne zaman ki kaybederiz ancak o zaman ayırdına varırırz onların, çünkü onlar da bir şeyin bizatihi varlığı değil yokluğu halidir.

Zevkler ve hazlar artıkça bunlara karşı duyarlılığımız azalır; alıştığımız şeyleri artık bir zevk olarak hissetmeyiz. Fakat acıya duyarlılığımız tam da bu şekilde artar; çünkü alıştığımız şeyin kesilmesini acı biçimde hissederiz.

Biz kendimizde insanlığın bütün kusurlarını ve zaaflarını taşıyoruz ve bundan ötürü eğer şimdi kızıp öfkeleniyorsak bunun tek sebebi bu belirli anda bunların bizde görülmemesidir. Dolayısıyla şimdi onlar su yüzünde değildir, içimizde derinlerde uyuklamaktadırlar, ama ilk fırsatta başlarını kaldırıp kendilerini göstereceklerdir, nasıl ki biz şimdi onları başkalarında görüyorsak…

Her kim ki kurtuluşumuz için sefalet ve ıstırabın ne kadar gerekli olduğunun farkına varırsa, başkalarına mutluluklarından çok mutsuzlukları için gıpta etmemiz gerektiğini anlayacaktır.

Ne doymaz bir varlıktır insan! Ulaştığı her tatmin yeni bir arzunun tohumudur, dolayısıyla onun ebediyen doyurulamaz arzularının sonu yoktur.

Schopenhauer

Uzun süredir beni çok üzen bir olayın yasını tutar gibiydim,gülmüyor,konuşmuyor hayattan zevk almadan yaşıyordum,bir gece bir rüya gördüm,sağlığımla ilgiliydi ve ondan sonra daha da iyi anladım hayat çok üzülmeye değmeyecek kadar kısa,ben derdime üzülürken ya sağlığım tehlikeye girse o zaman ne yapıcam dedim ve kendimi toplamama biraz da olsa vesile oldu....

Evet hepimiz sadece çok kötüyüm diyoruz,oysa bir etrafımıza baksak asıl kötüyü göreceğiz.Önemli olan şuan sahip olduklarımızın kıymetini bilmek...