Selam Verdim

Selamsız geçersem alınırlar. Birkaç selam sabahtan sonra pasajın önündeyim. Çantamdan fotokopi çektireceğim kâğıdı bulmaya çalışarak ilerliyorum. Köşede vaazlardan ve mukabeleden tanıdığım bir abla var.

Niyetim selam verip geçmek, konuşursam geç kalacağım. Mütebessim bir ifadeyle “Selamün aleyküm" deyip tam gözlerimi kaçıracaktım ki ablanın yüzünün bir anda değiştiğini fark ettim. Ne oluyor demeye kalmadan “Ben seni niye gördüm şimdi? Nerden çıktın karşıma? Of Allah’ım ben ne yapayım şimdi?" demeye başladı.

“Sakin ol Allah aşkına! Ne oldu?" diye sorarken bir yandan da oturtacak bir yer bulmaya çalıştım. Ama nafile... Merdiven basamaklarına kadar ilerledik. Abla suskun, düşünceli... Ben de susuyorum, kendini toparlasın diye. Birkaç dakika sonra derin bir of çekti. “Olmayacak iş" dedi. Gözlerini yere dikip anlatmaya başladı:

“Bir tane kızım var Allah bağışlarsa. Ondan sonra ikinci çocuğum oldu. Çok sıkıntı, zahmet çektim. Tam sıkıntılar bitti derken, öldü." dedikten sonra çenesi titredi, gözleri yaşardı.

“Kokusuna doyamadım yavrumun.

Nasıl verdim toprağa?" derken yaşlar gözünden süzülmeye başladı. “Takdir-i ilahi... Cennete gitti. Ne zaman oldu?"

“İki yıl oluyor." Benim merakım daha da artıyor.

“Eee şimdi ne oldu? Neden ağlıyorsun anlamadım ki?" Kısık bir sesle kulağıma “hamileyim" dedi.

“Hayırlı olsun. Allah birini alıp birini veriyor. Ne kadar güzel!"

“Neresi güzel?" Tekrar dumur oluyorum.

“Aynı şeyleri tekrar yaşayamam hocam. Kendimi tam toparladım derken yeniden eski günlere döndüm.

Mahvoldum. Kaç gündür gece gündüz ağlıyorum. Beyime de demedim. Her gün hazırlanıyorum, evden bir türlü çıkıp gelemiyorum. Tam parayı denkleştirip doktora giderken sen bana selam verdin. Ben şimdi ne yapacağım hocam? Evlat acısı çok zor" dedi ve hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı. Kendine gelmesini beklerken içimden “Ya rabbi dilimin bağını çöz" diye bilmem kaç kere tekrar ettim. Abla mendilini ararken çok sakin bir ses tonuyla “Allah aldığı vakit evlat acısı zor da kendin öldürünce kolay mı? Doğduktan sonra belki ölür diye sen şimdiden evladını öldüreceksin öyle mi?"

“Daha doğmadı ya..." diyebiliyor. “Ne fark var? Doğmamışken de yavrun değil

mi? Ölen çocuğuna bu kadar yanan, merhametli bir anne nasıl evlat katili olabilir? Allah aşkına tekrar düşün." Kan çanağı gözleriyle bana bakıp “Sen nerden çıktın karşıma?

Of Allah’ım..."

“Ne olur bir hata yapma! Kendi ölünce Allah aldı dersin, kendin öldürünce onu da diyemezsin. Vicdanın seni rahat bırakmaz." derken o, apar topar kalktı. Neye karar verdiğini anlayamadan “Allaha ısmarladık" dedi, gitti.

Uzun bir zaman ne camide gördüm ne de başka bir yerde. Onu tanıyanlara rastladıysam da bu konuyu hiç soramadım. Gel zaman git zaman yine acelem olan bir günde arkamdan biri bana seslendi. Döndüm oydu.

Selam verdi, elinde bir çocuk. Selamını aldım. “O mu?" dedim. “O" dedi. Hayatım boyunca beklediğim en güzel haberi almış gibi “elhamdülillah" dedim sarılırken. “Ölmedi" dedi. Ağladık biraz...Ne kadar büyüksün Allah’ım! Senden gelen selam bir hayat oluyor, doğuyor kucağımıza..

Ayşegül Gürbüz / K.K.Ö.

Ne kadar büyüksün Allah’ım! Senden gelen selam bir hayat oluyor, doğuyor kucağımıza..

Allah razı olsun abi.......