Hasta Çocuk...

-Bugün biraz daha rahattı, çok şükür...

-Elbet;

Geçer, bu korkulacak şey değil.

-Fakat nevbet

Zavallı yavrucuğun hâlini harâb ediyor:

Vücûdu âteş içinde, dalıp dalıp gidiyor.

İlaçların da mı te'sîri kalmamış acabâ?

Sekiz gün oldu...

-Merak etmeyin hanım, hummâ...

-Hayır, Hüdâ'ya emânet neden merâk edeyim?

-Fakat kuzum, ne kadar olsa ben de vâlideyim!

-Sekiz gün oldu, harâret devâm edip duruyor.

-Bakın, nabızları bîçârenin nasıl vuruyor.

-Sarardı, korkuyor insan bakınca ellerine,

-Üzülmeyin siz efendim, gelir çabuk yerine;

Çocuktur o...

-Gece pek çok sayıklıyor.

-Ne zarar!

-İlaç verir misiniz?

-İstemez...

Kadın ağlar.

Zavallı anne şu bir tek hediyye-i ömrün

Saâdetiyle gârik-i sürûr iken daha dün,

Bugün başında nigeh-bân-ı pür-teessürdür.

Mezar gibi oda samt u sükûn ile pürdür.

Nedir iniltisi hâricde bâd-ı sermânın?

Bükâsı hastaya âid-midir şu bârânın?

Teessürât-ı beşerden gelir mi dehre melâl?

Zehi tasavvur-ı bâtıl. Zehî hayâl-i muhâl!

-Ninem...

-Ne var güzelim?

-Kaldırın şu perdeleri;

Kefen midir nedir onlar?...

Yine sudâ-ı seri

Yatakda hastayı çıldırtıyor, sayıklatıyor;

Kadın bu sözleri duydukça ağlayıp yatıyor.

Zavallı annecik ümmid ü bîm içinde tebâh;

Önünde gözlerinin bir yığın türâb-ı siyâh;

Görür o toprağa üftâde nûr-i dîdesini,

Mezar iniltisidir zanneder boğuk sesini

Kılar yetîmi için Hâlık'ından istimdâd,

Yetîmeler gibi eyler için için feryâd.

Bu dul kadın bir o mahsûl-i ömr için yaşıyor;

Onun kemâline âid ümîdler taşıyor.

-Ninem!

-Nedir meleğim?

-Ağlıyor çocuklar, bakbüyüktür

Bırak, bırak beni arsız çocuk!.. Ninem, toprak!

-Sayıklıyor yine. Yârabbi sen esirge bizi;

Bağışla yavrumu, onsuz bırakma lânemizi!

Zavallı anne soluk bir likâ-yi şefkattir;

Bu gün sekiz gün, o mehcûr-i hâb u rahattır.

Yegâne şevk-ı fuâdı yatakda bî-dermân,

Onun ümîd-i halâsıyle rûhu pür-helecân.

Tutup hayâlini âgûş-ı iktirâbında

Gezer bütün gece etrâf-ı câme-hâbında.

Bu kim bilir ne kadar böyle ber-devâm olacak,

O yaşlı gözlerine uykular harâm olacak;

Çocuk açılmayacak belki uykusundan hiç...

-Sakın, hanım, bu fenâ hissi etmeyin terviç;

Bakın, hava ne güzel açtı, incilâ buldu;

Deminki velvele, şiddet sükûn-pezîr oldu.

Bulur çocuk da şifâlar, olursunuz mesrûr;

Hüdâ büyüktür, eder mâtemi mübeddel-i sûr...

Çocuk, o şimdi kavî bir civan; fakat mâder,

Zavallı, üstüne hâlâ çocuk gibi titrer.

Şairin Adı : » Mehmet Akif ERSOY

Şiirin Ölçüsü : Aruz

Şiir Türü : Genel

Kitabın Adı : » SAFAHAT